ေတြးမိေရာက္ရာ

ပံုကုိ ဂဲဂဲ ဆီကယူပါတယ္။

ျမတ္ကေလ ကုိယ္ကသာစာမေရးတတ္တာ၊ စာေရးေကာင္းတဲ့သူဆုိ အင္မတန္သေဘာက်တာ။ ကုိယ္ၾကိဳက္တဲ့စာေတြဆုိ သိမ္းထားၿပီး ျပန္ျပန္ဖတ္ရတာအေမာ။ ဘာျဖစ္လုိ့လည္းဆုိေတာ့ ကုိယ္သိမ္းထားရေလာက္ေအာင္ၾကိဳက္ရတဲ့စာေတြက အျမဲလိုလုိမွမဖတ္ရတာ။ ဂ်ဴး ဆုိ တအုပ္ဆုိ၊ ဆုိသေလာက္ပဲ။ ေစာင့္ရတာ လည္ပင္းေညာင္ေရအုိးမကေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စာေရးဆရာစြဲ မထားေတာ့ ဖတ္စရာသိပ္ေတာ့မရွားဘူးေပါ့။

ရွစ္တန္း ကုိးတန္းေလာက္တုန္းကေတာ့ မဂၢဇင္းထဲက ၾကိဳက္သမွ်စာေတြကို ျဖဲထားၿပီးသိမ္းေတာ့တာပဲ။ အတၱၾကီးတာေလ။ အိမ္ကလည္း အဲဒီအက်င့္ကုိလံုးဝမွမၾကိဳက္။ ေနာက္ေတာ့မွျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ သူမ်ားေတြလည္းဖတ္ခ်င္မွာပဲဆုိတာ။ အဲဒီအသိကလည္း ကုိယ္တိုင္ၾကံဳလုိက္ရမွ သိလုိက္တာပါ။

ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဘာအေၾကာင္းအရာလည္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးနိဂံုးခ်ဳပ္ခါနီးဆုိတာေတာ့
မွတ္မိတယ္။ စာရြက္ၾကီးက ၿပဲေနေရာေလ။ ေနာက္တမ်က္ႏွာမွာပါတဲ့ မင္းသမီးပံုကုိလုိခ်င္လုိ့ေနမွာေပါ့။ ကုိယ့္မွာေတာ့ေလ တေနကုန္ေနရခက္လုိက္တာ။ ေနာက္စာအုပ္ဆုိင္မွာထပ္ငွားရေအာင္ကလည္း စာအုပ္က လြန္ခဲ့တဲ့သံုးေလးလေလာက္ကဟာဆုိေတာ့ ႏွမလက္ေလ်ာ့ေနေလေတာ့ေပါ့။

အဲဒီကတည္းက ဘယ္ေတာ့မွစာရြက္မၿဖဲေတာ့ဘူး။ ကုိယ္လုိခ်င္တာရွိရင္ မိတၱဴပဲသြားဆြဲလုိက္ေတာ့တယ္။ မိတၱဴဖုိးကေတာ့ ဘတ္ေငြေလးေတြေပါ့ကြယ္။ အမီးေျပာသလုိေပါ့။ ဒယ္ဒီ့ပုိက္ဆံလည္း မမူပုိက္ဆံ၊ မမူပုိက္ဆံလည္းမမူပုိက္ဆံ…တဲ့။ ျမတ္ကသူတုိ့ႏွစ္ေယာက္လံုးသမီးပဲဟာ…ေနာ့…။ တခ်ဳိ့ စာတုိတာေလးေတြဆုိ လက္ေရးနဲ့ကူးထားလုိက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့လည္းအရင္ကတည္းကပါ။ (ဟဲဟဲ…အမွုေလးမ်ား နည္းနည္းေပါ့မလားလုိ့။) အဲဒီေတာ့ ေကာင္းလာတာေလးေတြက စာေတြျပန္ဖတ္ရင္ ခုိးမဖတ္ရေတာ့ဘူးေပါ့။ စာရြက္ေတြလည္းမဖြက္ရေတာ့ဘူးေလ။ မဟုတ္ရင္အိမ္ကဆူမွာစုိးလုိ့ခုိးဖတ္၊ ျပီး ဖြက္ေနရတာ ရည္းစာစာ က်ေနတာပဲ။ အဲဒီေတာ့မွလည္း စဥ္းစားမိတယ္။ ငါေတာ္ေတာ္စိတ္ေပါ့သြားပါလားေပါ့။ မဟုတ္ရင္ အိမ္ကသိမွာ တထင့္ထင့္နဲ့ေလ။ အမီးကဆူလုိက္ရင္ ေတာ္ပါေတာ့၊ ရုိက္သာသတ္လုိက္ပါေတာ့လုိ့ ေျပာရေလာက္ေအာင္ကုိ ဆူတတ္တာ။

ကြ်န္မက ေတာ္ေတာ္ ကုိယ္ခ်င္းမစာတတ္တာ။ လက္ကုိင္ျပဳထားတာကလည္း ကုိယ္ကမွ အရာတခုကုိမခံစားဘူးရင္ သူမ်ားခံစားေနရလည္း အဲဒီခံစားခ်က္ကုိနားမလည္ေပးႏုိင္ေလာက္ဘူး လုိ့ေလ။ နားလည္ေပးႏုိင္လည္း နည္းနည္းပါးပါးေပါ့၊ ကုိယ္နဲ့စာၿပီးေတာ့ ေတာ့
နားမလည္ႏုိင္ေလာက္ဘူး ထင္တာပဲ။ ခုမ်ားေတာ့လည္း ကာယကံရွင္ေတြထက္ေတာင္ ပိုေနၿပီလားမသိ။ အပူအပင္ကင္းတဲ့ဘဝ၊ အရြယ္ေတြကုိ ေက်ာ္လာလုိ့လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေနာ္။

ဘတ္ စရာမလုိတဲ့ ကုိၿငိမ္းရဲ့ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို တင္လုိက္ပါတယ္။ ဘယ္မဂၢဇင္း၊ ဘယ္ခုႏွစ္ကမွန္းေတာ့မသိ။ (ေတာ္ေသးတယ္ ကဗ်ာဆရာနာမည္ကုိသိလုိ့)။ ေဘႆဝုိင္း၊ ဒီကဗ်ာေလးက လက္နဲ့ကူးၿပီးသိမ္းထားတဲ့ မ်ားစြာထဲက တခုပါ။


ကုိၿငိမ္းအေမ
ပုိက္ဆံအေၾကြအသိမ္းေကာင္း
မီးဖုိေဘးကျပာပံု
အေၾကြမ်ဳိးစုံအေမဝွက္တတ္

တစ္မူး၊ တစ္ပဲ၊ တစ္မတ္

အေဖၾကီးက
စည္းကမ္းတင္းတင္း
ပံုသြင္းျပင္းတတ္

တစ္ေန့…အေဖ့ေရွ့မွာ
အေမ့ဆီမုန့္ဖုိးေတာင္းမိ

”ေဟ့…စည္းမရွိ၊ ကမ္းမရွိ
ပုိက္ဆံကုိ ဂရီး ဂရီး မေပးနဲ့” တ့ဲ

အေဖ့အမိန့္စကား
ဓါးတစင္းလုိထက္လုိ့
ဇီးရြက္ရဲ့ အခ်င္း မ်ဳိးျဖစ္ေအာင္
သားမ်က္ႏွာ က်ဥ္းျဖစ္ေနခဲ့

အေမ့ရဲ့စကားယမထာကလည္း
ေအာ္…အမိန့္ေနာက္သံေယာင္လုိက္သြား

အမိန့္ တုဖံုးထားတဲ့ အေမ့ရဲ့စကား
ရတနာသုိက္ ညႊန္းလုိက္ပံုက

”ဟဲ့…ေကာင္ေလး၊ မီးဖုိေဘးကျပာေတြ
သြား…အခုသြန္စမ္း”

(ကိုၿငိမ္း)


ေဆာဒီး...ကဗ်ာေခါင္းစဥ္လည္း မသိဘူးပဲဗ်...အဟီး

ျမတ္